(: اطلاعات عمومی :)

قاران قلوخ دره در زبان آذری به معنی دره تاریک است. دو طرف آبشار را ارتفاعات بلندی احاطه کرده و واقع شدن آبشار در سمت جنوب و عدم تابش خورشید باعث نامگذاری این منطقه به قاران قلوخ گردیده است. سمت راست آبشار از روبرو را سنگ های صخرهای بلندی تشکیل داده است که بعلت صعب العبور بودن آن زیستگاه مناسبی برای عقاب ها وکرکس ها است همچنین بالادست آبشار در حاشیه رودخانه پوشیده از در ختان گردو است. سمت چپ آبشار با یک شیب تند و پوشش گیاهی انبوه به قله قاباخ قوزی متصل می شود و آبشار که بین این دو بلندی قرار گرفته با ارتفاعی حدود 15 متر و عرض دهانه تقریبی 4 متر از آن جاری است. آبشار قاران قلوخ آبشاری دایمی است و در فصول مختلف سال جریان دارد. اطراف آبشار را پوشش گیاهی متنوعی فرا گرفته که از آن جمله می توان به پونه، گزنه، آویشن،ت وکلوجه و پیاز کوهی اشاره کرد. این آبشار در دربند روستای مشانه و داخل ارتفاعات روستا قرار دارد و ارتفاع آن از سطح دریا 1900متر است. بازدید از این آبشار برای علاقمندان به طبیعت برای گذران یک روز بیاد ماندنی با هوای مطبوع و در سکوت و آرامش توصیه می شود.

روستای مشانه یکی از روستاهای منطقه آوج از توابع شهرستان بویین زهرا، استان قزوین است که حدودا” در 120کیلومتری جاده تهران به همدان واقع است. فاصله آن ازجاده اصلی 11 کیلومتر است. برای دسترسی به این روستا جاده تهران همدان را بعد از بخش آبگرم 20 کیلومتر به سمت غرب ادامه دهید. پس از عبو از یک تونل کوچک که تنها تونل این جاده است 4 کیلومتر ادامه مسیر دهید تا در سمت راست جاده به قهوه خانه ای بنام (کباب سرای پل اروان) برسید. وارد جاده فرعی شوید و با ادامه آن بعد از 5 کیلومتر به روستای اروان خواهید رسید. جاده خاکی در جنوب روستای اروان را ادامه دهید تا بعداز 6کیلومتر شما را به روستای مشانه درمجاورت قله قارقالان می رساند. کوه قارقالان با ارتفاع ۲۸۷۲متر از توده های کوهستانی غرب آوج به شمار می رود که بیش از ۵۰ کیلومتر طول و۲۰ کیلومتر عرض دارد. گونه‌ های مختلفی از جانوران مانند گرگ، کل و بز، گراز، پلنگ، خرس، تشی، روباه، سیاه گوش، شغال، کبک، انواع گنجشک‌سانان، افعی زنجانی، گرزه مار، آگامای قفقازی، افعی قفقازی، مار آتشی، مار چلیپر و انواع لاسرتا در نواحی اطراف روستا زندگی می ‌کنند.

منبع : کویرها و بیابانهای ایران

روستای بزرگ چوزه در بخش ضیاء آباد شهرستان تاکستان در استان قزوین قرار دارد. این روستا در حدود 1500 نفر جمعیت دارد . و با روستاهای گنبدک، بوزندان، قره قورتان و چهل چشمه همسایه است .برای رسیدن به چوزه باید از مسیر قزوین – تاکستان – همدان استفاده کرد و پس از پشت سر گذاشتن شهر خرم دشت و روستاهای صادق آباد ، قلعه شهداء و گنبدک به چوزه رسید. این روستا محصور در میان باغات انگور ، گردو و دیم زارع های زر خیز قرار دارد. نام گذاری این روستا به دلیل نفوذ انگلیسی ها و انتخاب کلمه چویز (choose) در زمان حضور انگلیسی ها به این نام گفته شده و همچنین به دلیل فراوانی گردو در این روستا کلمه جوز عربی که برای گردو گفته می شود به این نام خوانده می شود. اطراف این روستا باغات زیادی از انگور وجود دارد که بیشتر این انگور مرغوب به کشمش تبدیل شده و به خارج روستا صادر می شود. اکثر مردمان این روستا از طریق کشاورزی امرار معاش می کنند. بخش کوچکی نیز به امور دامداری مشغول می باشند.

آبشار منصور آوج در استان قزوین واقع است. این آبشار در 5 کیلومتری جنوب غربی روستای منصور میان صخره­ های مرتفع در مسیر رودخانه شکل گرفته است. آبشار روستای منصور از توابع بخش مرکزی شهرستان آوج دارای نمایی زیبا است که دیدن آن برای علاقه مندان خالی از لطف نیست. ارتفاع تقریبی این آبشار از کف رودخانه در حدود 7 متر بوده و دورتادور آن با صخره­ ها ، کوه­ ها و نیز درختان بومی همچون بید در برگرفته شده است. راه دسترسی به این روستا از طریق جاده­ ای است که پس از انشعاب از جاده اصلی قزوین- همدان،در محل پل اروان، با عبور از روستاهای اروان، قوزلو، نقاش و نیارج به روستای منصور منتهی می­گردد.

این روستا در منطقه­ای کوهستانی واقع شده که دارای مناظر طبیعی و چشم اندازهای بکری است و وجود بناهای امامزاده و حسینیه منصور نیز ارزش­های فرهنگی و مذهبی بدان بخشیده است. رودخانه دائمی روستا از گذشته تاکنون نقش مهمی در برپایی سکونتگاه­های متعدد در این منطقه داشته و به لحاظ طبیعی نیز حائزاهمیت است. مناظر طبیعی پیرامون این رودخانه شامل کوه ­ها،صخره ­ها و زمین­ ها و باغات متعددی است که شاخص ­ترین آن­ ها آبشار این روستا است.

شهرستان آوج یکی از شهرستان‌های استان قزوین، و به مرکزیت شهر آوج می‌باشد. مرکز شهرستان شهر آوج در فاصله ۱۲۵ کیلومتری قزوین و ۱۱۵ کیلومتری شهر همدان در منطقه‌ای کاملاً کوهستانی واقع شده‌است که این امر باعث گردیده که دارای تابستان‌های بسیار خنک و زمستان‌های پر برفی باشد. جمعیت ساکن در این شهرستان در حدود چهل و پنج هزار نفر می‌باشد. مکان‌های دیدنی فراوانی در این شهرستان وجود دارد که ازجمله مهمترین آنها می‌توان به برج‌های دوگانه خرقان واقع در روستای حصار ولیعصر، کاروانسرای شاه عباسی آوج، آبگرم معدنی شهر آبگرم، چشمه علی در روستای ارتش آباد، درخت کهنسال روستای پروان، آبشار شاه دره آوج، آبشار روستای منصور، غار قلعه کرد، امامزاده‌های روستای کلنجین، کوه بلند آق داغ، طبیعت روستای مشانه، روستاهای دیدنی کامشکان، اسماعیل آباد، نیریج، شهیدآباد، قهوج، هرائین، قرخ بلاغ (چهل چشمه)، توآباد، منصور، امامزاده علاالدین، چنگوره و… نام برد. این شهرستان با شهرستان‌های تاکستان و بوئین زهرا وبا استان‌های زنجان، همدان، و مرکزی همسایه می‌باشد. محصولات مهم در این شهرستان انواع سیب، انواع هلو، زردآلو، گردو، بادام، گندم، گوجه فرنگی و… می‌باشد. این شهرستان دارای دو بخش به نام‌های آوج و آبگرم است. همچنین دهستان‌های شهید آباد، خرقان غربی و حصار ولیعصر در بخش آوج و دهستان خرقان شرقی در بخش آبگرم این شهرستان قرار دارد.

منبع : کویرهاو بیابانهای ایران

شهر الوند یکی از مهمترین و پرجمعیت ترین شهرهای استان قزوین می باشد و از نظر تقسیمات سیاسی مرکز شهرستان البرز می باشد، که در 14 کیلومتری شهر قزوین به دنبال احداث شهر صنعتی البرز و در مجاورت آن در اراضی دشت قزوین در زمینهای درجه یک و دو کشاورزی شکل گرفته و موقعیت آن 50 درجه و 4 دقیقه طول شرقی و 36 درجه و 11 دقیقه عرض شمالی است. از نظر اقلیمی دارای آب و هوای نیمه بیابانی با بارش متوسط سالانه 312 میلی متر بوده و متوسط دمای شهر در طول سال 13 درجه سانتی گراد می باشد. جهت وزش باد غالب از جنوب شرقی است که موسوم به باد راز یا شره می باشد و هنگام وزش خشکی هوا و افزایش دما را در پی دارد. ارتفاع از سطح دریا در شهر الوند 1240 متر می باشد.

دانِسفِهان از شهرهای استان قزوین و از توابع شهرستان بوئین زهرا است.دانسفهان در دامنه رشته کوه رامند (از چین خورده گیهای ارومیه-دختر) واقع گردیده‌است و جمعیتی بالغ بر 30000 نفر در آن زندگی می‌کنند. این شهر در زلزلهٔ سال ۱۳۴۱ بوئین زهرا خسارات شدیدی از نظر جانی و مالی متحمل شد، به طوری که قسمت‌هایی از آن به کل ویران و در دوران ساخت و ساز به قسمت‌های دیگری از منطقه انتقال داده شده . که در زبان محلی به باقی‌مانده آثار زمین‌لرزه «کهنه ده» (ده قدیم) و به قسمت‌های تازه ساخت «نو ده» (ده جدید) می‌گویند. دانسفهان امروزه مرکزیت تجاری بین شهرها وروستاهای اطراف دارد.ازجمله: انواع فروشگاه های موادغذایی-لباس- فرش وموکت- کیف وکفش- طلاوجواهر و… قدمت دانسفهان به بیش از دوهزارسال میرسد.دردوران مختلف دانسفهان حوادث مختلفی را به خوددیده است.ازجمله زلزله سال 1341 وسال 1255 هجری خورشیدی دانسفهان. خمیرمایه ی حیات دردانسفهان قدیم وابسته به قنات لاو بوده که قدمت آن به دوهزارسال میرسد. دردامنه های کوه رامند دربالای دانسفهان قله ای است که مردم به آن ماجاوء کوه میگویند ودر نزد نیاکان دانسفهانی ها دارای ارزش واحترام بوده است مردم این منطقه و مناطق اطراف آن به زبان تاتی صحبت می‌کنند. گرداگرد دانسفهان را روستاهای تات زبان و ترک زبان احاطه کرده‌اند.

قزوین (به پارسی میانه: کاسپین) یکی از شهرهای بزرگ ایران در باختر و مرکز استان و شهرستان قزوین است. این شهر در بلندای ۱٬۲۷۸ متری از سطح دریا واقع شده است. قزوین در زمان حکومت صفوی پایتخت ایران بوده است و به همین دلیل دارای اماکن و موزه‌های تاریخی بسیاری می‌باشد. قزوین از نظر تعداد اثر تاریخی رتبه اول را در ایران و سوم را در جهان داردقزوین پایتخت خوشنویسی ایران است و از جمله خوشنویسان معروف می‌توان به میرعماد قزوینی اشاره کرد. در شهر قزوین آثار کهن و باستانی گوناگونی از جمله حمام قجر، کاخ چهل‌ستون، امامزاده حسین، خیابان سپه (قدیمی‌ترین خیابان ایران) قرار دارد.

قزوین به دلیل قرار گرفتن در گلوگاه ارتباطی استان‌های شمالی و غربی کشور، نزدیکی به تهران، دارا بودن چندین شهر صنعتی و نیز برخورداری از چندین دانشگاه -از جمله دانشگاه‌های بین‌المللی امام خمینی، علوم پزشکی و آزاد اسلامی- و شماری دانشگاه غیردولتی از موقعیت خوبی برخوردار است.

قزوین به علت دارا بودن ۲ هزار و ۵۰۰ هکتار باغستان در اطراف شهر و وجود بوستان ۱٬۴۰۰ هکتاری باراجین در سال ۱۳۹۲ از سوی معاون رئیس‌جمهور و رئیس سازمان حفاظت محیط زیست کشور به عنوان شهر پاک ایران انتخاب شد.

فارسی زبان رایج در بین عموم اهالی قزوین است. قزوینی‌ها، اصالتاً فارسی‌زبان هستند. بعد از فارسی، زبان‌های ترکی آذری و تاتی از زبان‌های بومی قزوین می‌باشد و گویشوران بسیاری دارد و عمده روستاهای دشت قزوین آذری‌زبان هستند. از آنجا که این شهر به مانند شهرهای تهران و کرج یکی از شهرهای مهاجرپذیر است، برخی از ساکنان این شهر که به قزوین مهاجرت کرده‌اند به زبان‌های مختلفی از قبیل تاتی، مراغی، کردی، لری، ترکی و رمانلویی نیز سخن می‌گویند. ره آورد شهر قزوین پسته، باقلوا و شیرینی است.

نام

نوشته‌های باستانی یونان قزوین را با نام «راژیا» معرفی می‌کند و پس از آن در نوشته‌های اروپایی این شهر با نام شهر باستانی «آرساس» و یا «آرساسیا» شناخته می‌شده است.اشکانیان قزوین را به نام مؤسس آن «اردپا» می‌خواندند؛ و ساسانیان نام این شهر را «کشوین» (یعنی سرزمینی که نباید از آن غافل شد) نهاده بودند. در برخی متون نام این شهر «قسوین» (یعنی شهری که مردمی پر صلابت و استوار دارد) ذکر شده است. به هر روی مورخان و باستان شناسان عصر حاضر قزوین را عربی شده «کاسپین» می‌دانند؛ و بر این باورند که قوم کاسپی‌ها که در سواحل دریای خزر می‌زیستند به مرور کوچ کردند و شهر قزوین را بنا نهادند. و به همین دلیل است که در متون کهن عثمانی و عربی نام دریای خزر «بحرالقزوین» ذکر شده است.

تاریخچه

این شهر باستانی در زمان شاه تهماسب صفوی پایتخت ایران بوده‌است. نخستین خیابان ایران (خیابان سپه) در قزوین ساخته شد.[۲۰] آب انبار سردار بزرگ‌ترین آب انبار تک گنبدی جهان در قزوین می‌باشد.

مکان‌نگاری جغرافیایی

قزوین در مدار °۵۰٫۰۰ شرقی و °۳۶٫۱۶شمالی قرار دارد. قزوین از سمت شمال به لاهیجان، از شمال شرق به رازمیان، از شرق به بیدستان و محمدیه، از جنوب شرق به الوند، از جنوب به شهر صنعتی لیا، از جنوب غرب به اقبالیه، از غرب به محمودآباد نمونه و از شمال غرب به منجیل راه پیدا می‌کند.

اقلیم

شهر قزوین در شمال غربی کشور قرار گرفته و آب و هوای آن سرد و کوهستانی است.
آب و هوای قزوین در تابستان خنک و در زمستان سرد است. میزان بارش سالیانه قزوین حدود ۳۱۸ میلیمتر و دمای متوسط هوا ۱۴ درجه سانتی‌گراد است.

تأثیر توده هواهای باران‌زا و ارتفاعات موجب شده است که توزیع رطوبت هوا در شهر قزوین از شرایط مناسبی برخوردار باشد. روند تغییرات رطوبت نسبی در طول سال نشان‌دهنده رطوبت حداکثر در ماه‌های زمستان و رطوبت حداقل در ماه‌های تابستان است. میانگین سالانه نم نسبی در قزوین ۵۱٪ است. براساس آمارهای اقلیمی تیر و مرداد گرم‌ترین و دی و بهمن سردترین ماه‌های سال در شهر قزوین اند. دوره یخبندان از اواخر آبان آغاز و تا ۹۰ روز ادامه می‌یابد. کمترین دمای ثبت شده در ایستگاه سینوپتیک قزوین ۲۴ درجه زیرصفر بوده که در ۲۰ دی ۱۳۵۵ رخ داده است.

سگزآباد یا به گفته بومیان سزجوه یکی از شهرهای استان قزوین است که در بخش مرکزی شهرستان بوئین‌زهرا قرار دارد. جمعیت این شهر طبق سرشماری سال ۱۳۸۵، برابر با ۴٫۹۵۸ نفر بوده‌است.

تپه سگزآباد واقع در دشت قزوین در منطقه بوئین زهرا یکی از تپه‌های باستانی ایران است که به اواخر هزاره دهم پیش از میلاد تا دوره هخامنشی باز می‌گردد. آثار بدست آمده از این تپه به هزاره دوم پیش از میلاد تا دوره هخامنشی برمی‌گردد. همچنین در این دوره استقرار عصر آهن نیز مشهود است. تپه سگزآباد یکی از قدیمیترین مناطق سکونت و یکجانشینی انسان در فلات ایران است. انسان‌هایی که حتی با فناوری ذوب فلزات هم آشنایی داشتند. تپه سگزآباد یکی از تپه‌های سه گانه باستانی ای می‌باشد که در فاصله‌ای نزدیک به هم در منطقه بوئین زهرا در جنوب شرقی استان قزوین قرار گرفته‌اند. این سه تپه بنام‌های تپه زاغه، تپه قبرستان و تپه سگزآباد با قدمتی بین هفت تا نه هزار سال، یکی از قدیمیترین سایت‌های باستان‌شناسی دنیا می‌باشند.

تپه سگزآباد در فاصله هشت کیلوتری شمال سگزآباد و در بین مزارع گندم و جو قرار گرفته‌است. ارتفاع تپه زیاد نیست ولی در بین مزارع پست و کم ارتفاع منطقه به راحتی قابل تشخیص است. متأسفانه این تپه ارزشمند باستانی در وضعیت بسیار نامناسبی نگهداری می‌شود. راه رسیدن به آن بسیار ناهموار و خاکی است و دور تا دور تپه هیچ حصار و مانع و نگهبان یا حتی تابلویی که به بازدیدکنندگان تنها کمی اطلاعات بدهد، وجود ندارد. احتمالاً این تپه بزودی شخم هم بخورد و برای کشت گندم و جوی دیم مورد استفاده قرار بگیرد. اگر از سمت شمال وارد تپه شوید تعداد بسیار زیادی سفال شکسته طرح دار و حتی تعدادی استخوان غیر قابل تشخیص بسیار فرسوده توجه شما را به خود جلب خواهد کرد.

«مطالعات باستان‌شناسی در منطقه­ی فلات مرکزی ایران، نسبت به منطقه­ غرب به ویژه جنوب غربی بسیار جدید است و سابقه­ آن به سال ۱۹۳۰ می­رسد. تا پیش از حفریات دانشگاه تهران در دشت قزوین، آثار به دست آمده از تپه­ی «سیلک» کاشان، شاخص ادوار مختلف دوران نوسنگی در فلات مرکزی ایران بود. ولی، با حفریات در دشت قزوین و مطالعات انجام شده پسین بر روی آثار به دست آمده از تپه­های سه­گانه­ «زاغه»، «قبرستان» و تپه «سگزآباد» مشخص شد که تاریخ گونه­گونی فرهنگ را در فلات مرکزی ایران از دوران نوسنگی تا میانه­ی دوره­ هخامنشی می‌توان در این سه تپه­ باستانی مورد مطالعه دقیق قرار داد.»

مارکوپولو در سفرنامه خود از شهر سگزآباد نام برده و آن را سر راه جاده ابریشم خوانده‌است. جلال آل احمد نیز در کتاب معروف تات‌نشین‌های بلوک زهرا به معرفی سگزآباد و مقایسهٔ آن با ابراهیم‌آباد پرداخته‌است.

SONY DSC

اسفرورین شهری در مرکز دشت قزوین و در فاصله 55 کلیومتری از مرکز استان واقع شده است که از دید آب و هوایی نسبتاً سردسیر و پربارش است و در پیرامون آن زمینهای کشاورزی (مانند کدخدازمین) وجود دارد که بیشتر تاکستانهای انگور و جنگل های میوه هستند. در باختر این شهر کوه‌های رامند و سیاه‌کوه واقع شده و رودخانهٔ خررود از آن منطقه می‌گذرد.
مردم

مردم اسفرورین شیعه هستند و به زبان تاتی ایران سخن می‌گویند.و اغلب روستاهای آن زبان ترکی مانند روستاهای دیال آباد، کهک ، ولازجرد، لوشکان. پیشهٔ بیشتر مردم اسفرورین کشاورزی، باغ‌داری و رانندگی است. آجر، انگور ، کشمش ، تخمه آفتابگردان ، محصولات درختی و بوته ای از قبیل هلو-سیب-کوجه-خیار و… از محصولات مهم اسفرورین هستند.
تپهٔ تاریخی

تپه بزرگ باستانی در داخل شهر و تپه تاریخی دیگری به نام خروزان در جنوب خاوری آن قرار دارد که مربوط به زمان ساسانی می باشد.

در تپه بزرگ باستانی داخل شهر، آثاری از دوران پیش از اسلام و دورهٔ اسلامی از آن به دست آمده است. در سالهای گذشته در این تپه مردگان دفن می‌شدند ولی اکنون اجازهٔ دفن داده نمی‌شود. همچنین احتمال داده می‌شود که هنوز آثار تاریخی در زیر این تپه موجود باشد اما کسی حق کندوکاو در آن را ندارد.
تقسیم اراضی

در پنجشنبه ۳ خرداد ۱۳۴۱، اولین قسمت از املاک مالکان بزرگ قزوین در روستای اسفرورین توسط محمدرضا پهلوی تقسیم شد و اسناد مالکیت ۹۵۰ نفر از کشاورزان به نمایندگان آنها داده شد. شاه در این مراسم اظهار خوشوقتی کرد که اصلاحات ارضی ایران، باعث پیشرفت اصول کشاورزی و ازدیاد تولید و عدالت اجتماعی شده است.
طوایف

در شهر اسفرورین طوایف گوناگونی زندگی می کنند. بزرگترین طایفه در اسفرورین طایفه مهرعلیان نام دارد که از نام مهرعلی خان گرفته شده است. از دیگر طوایف این شهر می توان به باقری، پیری، عسگری، صادقی،شعبانی ذالبیگی،شفیعی و عمویی یا علیمحمدی و شجاعی اشاره کرد. خانواده ها در اسفرورین مشاغل خاص خود را داشتند. از جمله مهرعلیان ها به عنوان تفنگدار و ناظمان ملاکان شهر اسفرورین بوده اند که اکنون به مشاغل مختلف روی آورده اند. طوایفی مثل باقری، پیری، عمویی،شعبانی،شفیعی،اکبری و عسگری که عمدتاً از کشاورزان این شهر بوده انددر حال حاضر کامیون دار وکوره پزخانه دار و صنعتی و دولتی هستند.همچنین بیشترین کامیون های کمپرسی منطقه متعلق به اینهااست که از کوره های آجرپزی شهر اسفرورین آجر می خرند و در شهرهای دیگر به سازندگان می فروشند. طایفه ذالبیگی ها ضمن اشتغال در کار کشاورزی از روحانیون وشیوخ این شهر بوده و هستند که با تغییر در نام فامیل بعضاً از هم جدا شده اند.سایر خرده فامیلها مثل نادعلیان(رمال و دعانویسان)علیاری(حمامچی و بنایی)قنبری(چوبدار و نسیه فروش)نسایی(مغنی)فیضی(نجاران)دلاکان و چوبداران و …می باشند.

شهر بیدستان در موقعیت 13/36 عرض شمالی و12/50 طول شرقی در دامنه جنوب ر شته کوه البرز در پهنه ی دشت حاصلخیر قزوین قرار دارد و ارتفاع آن از سطح دریا 1280متر می باشد.از نظر اقلیمی دارای آب وهوای مدیترانه ای وبارش متوسط سالیانه 312 میلی متر و دمای متوسط در طول سال 13 درجه سانتی گراد می باشد .شهر بیدستان با وسعتی بیش از 150 هکتار محدوده خدماتی وجمعیتی بالغ بر 000/30نفر در مسیرراه های ارتباطی کشورومجاورت با بزرگترین شهر صنعتی کشوریعنی البرز،مهاجرت بالای متقاضیان کار به این شهر توقع ارائه خدمات شهری از سوی شهرداری را دو چندان نموده است.جمعیت 758نفری بیدستان در سال 1355 به دلیل داشتن آب وهوای مناسب ، زمینهای حاصلخیز و قرار گرفتن در مسیر راههای ارتباطی کشور از جمله اتوبان قزوین –کرج وهمچنن مجاورت با شهر صنعتی البرز وقزوین جمعیت این شهر را به 30000نفر در سال 1382تغییر داده است واین نشان از مهاجرت بیش از حد به این شهر می باشد .علی رغم اینکه 82 درصداز زمین های کشاورزی شهر بیدستان کشت آبی بوده و 60 درصد ساکنان این شهر در حوزه صنعت مشغول به کار می باشند.شهر بیدستان در سال 81 به شهر تبدیل ودر 18 تیر ماه 1382 رسما شهرداری در آن افتتاح گردید.بودجه شهرداری در سال 1382 رقمی معادل 000/000/300/2 ریال بوده که در سال 1385 رقمی بالغ بر 000/000/000/15 ریال رسیده است که رقمی حدود 1/525 درصد رشد داشته است که در نوع خود در بین شهرداریهای کشور بی نظیر است بیش از 75 درصد از معابر این شهر در زمان تاسیس خاکی بود که در حال حاضر فاقد معبر خاکی است.

منبع : شهرداری بیدستان
منبع عکس : هواشناسی

شهر تاکستان که به سرزمین خوشه های زرین تاک معروف بوده و درگذشته این شهر را سیاده یا سیادهن می نامیدند . نقطه اصلی پیدایش شهر تپه ای است تاریخی به نام خله کوه که در مرکز قدیمی شهر تاکستان قرار گرفته که درحال حاضر جزوء آثار تاریخی به شمار می آید . یکی از عوامل موثر درشکل گیری شهر تاکستان دسترسی به منابع آبهای سطحی در زیرزمینی ، آب و هوای مناسب و حاصلخیزی خاک منطقه بوده است . از طرفی وجود باغات انگور و مزارع حاصلخیز است .

موقعیت ارتباطی مناسب و قرارگیری درمسیرهای ترانزیت تهران به شهرهای همدان ، رشت ، تبریز و عبور خط آهن تهران تبریز می باشد این شهر در مسیر جاده باستانی ابریشم قرار داشته ویژگی اصلی و منحصر به فرد مردم تاکستان زبان گفتاری ایشان می باشد . که به گویش تاتی معروف و مشهور می باشد .

شهر تاکستان با درجه 8 شهرداری از شهرهای تابعه استان قزوین می باشد . که درسال 1337 شهرداری تاکستان تاسیس گردیده و جمعیت شهر 99841 نفر با مساحت 3/1145 هکتار می باشد .

تاکستان درجنوب غربی قزوین بین 46 درجه 42 دقیقه طول شرقی و 36 درجه و 4 دقیقه عرض شمالی واقع گردیده و ارتفاع آن از سطح دریا 1265 متر می باشد و از لحاظ اقلیمی آب و هوای شهر ، سردسیری محسوب می شود . بطوریکه متوسط بارندگی سالانه 2350 میلیمتر می باشد و حداکثر دما 5/41 درجه بالای صفر و حداقل دم 5/18- درجه زیرصفر می باشد .

با توجه به غنای طبیعی منطقه از نظر حاصلخیزی خاک ، وجود آبهای سطحی و زیرزمینی این شهر یکی از مراکز عمده کشاورزی محسوب گردیده و از ازمنه قدیم تا کنون کشاورزی و باغداری به عنوان یکی از محورهای عمده توسعه شهر تاکستان محسوب می گردد . بطوریکه اکثر خانوارهای ساکن شهر به عنوان شغل مکمل درمورد احداث و بهره برداری از باغات به ویژه باغات مو در اراضی جنوب شهر اقدام و نام شهر نیز از این عملکرد به رعایت گرفته شده است .

ناگفته نماند شهرستان تاکستان با دارا بودن 2831 واحد دامپروری سهم عمده ای در تولید محصولات دامی دارا است . وجود بیش از 160 اثر تاریخی توسط سازمان میراث فرهنگی دراین شهرستان به ثبت رسیده است.شهرداری تاکستان همگام با سایر شهرداری ها حرکت بزرگی را در دسترس جهاد خدمت رسانی آغاز نموده و مصمم به پیشینه وی دراین مسیر دشوار می باشد .